Als je op leeftijd bent en een heel leven achter je hebt, nog maar een klein stukje voor je hebt, is het mooi als ook daar foto's van zijn. Van wat voorbij is en wat nog is. 

 

Soms raak je het leven kwijt al voor de dood.
Ook dit zijn de momenten om vast te leggen.
De familie aanschouwt de achteruitgang met verdriet maar ook met liefde. 
Want al raakt hij het leven kwijt, de liefde blijft.

  
De handen van een moeder waarmee ze een 
foto vasthoudt, gemaakt in een onbezorgde tijd. 
Ze heeft deze laten maken als cadeau voor haar man. Deze handen hebben getroost,
een leven lang. Zoals alleen een moeder kan.

Bij een voltooid leven denkt men niet snel aan een fotograaf om het afscheid mooi vast gelegd te hebben. Want de overledene is toch al oud? Maar ook dit afscheid verdient een mooie herinnering. Iemand die zoveel liefde in het leven heeft gegeven, krijgt ook liefde op de uitvaart. Al is er berusting met het overlijden, toch worden momenten gemist. Denk aan de hand op je schouder, de glimlach tijdens een speech, het kleinkind dat achterstevoren de aula rondkijkt of de hond die nog 1 keer 
snuffelt aan de hand van zijn baasje. Allemaal momenten die aan je voorbij kunnen gaan en dus nooit herinnerd zullen worden. 
Dat is jammer, de liefde bij een afscheid mag later terug gezien worden.